rivers_of_sand____

Τώρα που επέστρεφα πίσω σπίτι, άρχισε να ψιχαλίζει και ήταν ωραία. Άκουγα μουσική στα ακουστικά και σκεφτόμουνα πόσα κομμάτια έχω ακούσει στο ατελείωτο ριπίτ. Τελικά δεν κάθησα να τα μετρήσω είναι υπερβολικά πολλά, σκεφτόμουνα όμως όλη την διαδικασία το οτι έπαιζαν για μέρες στο σπίτι μου στο Βόλο, θυμάμαι που κοιμόμουνα με αυτά, ξυπνούσα με αυτά, έφευγα από το σπίτι ακούγοντάς τα στα ακουστικά στο ριπίτ και άφηνα το πλέιερ να παίζει ώστε όταν ξαναγυρίσω να ανοίξω την πόρτα και να είναι το πρώτο πράγμα που θα ακούσω. Μιλάμε για πραγματική αρρώστια, αλλά ήταν τόσο ωραίο αυτό, ίσως είναι μία από τις πιό αγαπημένες μου συνήθειες. Το τραγούδι έμπαινε κυριολεκτικά κάτω από το δέρμα μου, ειλικρινά γινότανε ένα με μένα, είναι μιά κατάσταση που δεν μπορώ να την περιγράψω. Μετά από τόσο καιρό ακούω κανένα από όλα αυτά τα κομμάτια και νιώθω μια παράξενη ζεστασιά στη καρδιά μου, όσο κλισέ και γελοίο και αν ακούγεται είναι αληθινό, όλα τα στοιχεία του έχουν γίνει ένα με μένα και είναι σα να ακούω το εαυτό μου. Είναι αλλόκοτο συναίσθημα το ξέρω....λίγο από μένα λοιπόν...